Parafia św. Jadwigi w Ostroszowicach znajduje się w dekanacie bielawskim w diecezji świdnickiej. Była erygowana w XVI w. 
Do parafii należą:
• kościół parafialny pw. św. Jadwigi w Ostroszowicach;
• kościół pomocniczy pw. św. Józefa Oblubieńca NMP w Ostroszowicach;
• kościół filialny pw. św. Maksymiliana Marii Kolbego w Grodziszczu;
• kaplica mszalna pw. św. Józefa w Jodłowniku.

Kościół parafialny Św. Jadwigi został wzniesiony w latach 1592 – 1600. Jest to późnogotycka, jednonawowa budowla, z węższym, trójbocznie zamkniętym, oskarpowanym prezbiterium. Kościół nie ma wieży, tylko z kalenicy dachu wznosi się ośmioboczna sygnaturka. Wnętrze nakrywa drewniany strop. Kościół był rozbudowany w 1894 r. , restaurowany w 1960r. Najstarszym elementem wyposażenia jest gotycka rzeźba św. Augustyna z pocz. XVI w. Z czasów budowy świątyni pochodzi renesansowa, piaskowcowa chrzcielnica (koniec XVI w.). Barokowe ołtarze (główny – patronki kościoła i boczny – Matki Boskiej) wykonano w 2. poł. XVIII w. Obok kościoła stoi XIX-wieczna plebania (przebudowana ze starszej). Drugi kościół (pomocniczy, pod wezwaniem św. Józefa Oblata) to dawna świątynia protestancka. Znajduje się w nim XVIII-wieczny, barokowy obraz św. Józefa.

Powojenni PROBOSZCZOWIE Parafii św. Jadwigi w Ostroszowicach:

ks. Mariusz Kubik - od czerwca 2023

Ks. Paweł Kuriata - od 2019 do 2023
Ks. kan. Michał JAREMKO - od 1993 do 2019
Ks. kan. Józef MAZUR - od 1968 do 1993
Ks. Józef GRZYB - od 1956 do 1968
Ks. kan. prof. Izydor RICHTER - od 1946 do 1956

Św. Jadwiga Śląska 

Św. Jadwiga Śląska urodziła się około roku 1179, jako córka Bertolda IV, hrabiego Andechs i Agnieszki, księżnej Rakuskiej. Urodziła się i wychowywała w zamku Andechs w Bawarii. Miała czterech braci i trzy siostry. Wychowanie chrześcijańskie i formację intelektualną otrzymała w klasztorze benedyktynek w Kitzingen koło Würzburga. W klasztorze zetknęła się też bezpośrednio z pobożnością benedyktyńską - modli-twą, medytacją, codziennym czytaniem Pisma
Świętego i żywotów świętych, a przede wszystkim z uroczystą liturgią odprawianą w konwencie. Poznała też język łaciński.

W 1190 roku rodzina wysłała ją do Wrocławia, gdzie poślubiła księcia Henryka I Brodatego, z którym miała później siedmioro dzieci. Jako księżna śląska wywierała znaczny wpływ na politykę męża. Nie wysuwając się na plan pierwszy, towarzyszyła dzielnie w rządach mężowi.

Była fundatorką m.in. klasztoru cysterskiego w Trzebnicy. Surowe życie pokutne, praktyki ascetyczne i działalność dobroczynna uczyniły ją postacią popularną wśród poddanych. Własne dobra przeznaczyła na zorganizowanie szpitala dworskiego dla ubogich, a także na urządzenie hospicjum dworskiego, i szpitala dla trędowatych w Środzie Śląskiej. W swoich posiadłościach obniżała daniny chłopskie i gromadziła zapasy żywności wykorzystane następnie w czasach głodu i powodzi. Trudne wydarzenia z jej życia : zgon czworga jej dzieci, skrytobójcza śmierć siostry Gertrudy, królowej Węgier, a także śmierć jej syna i dziedzica Henryka Pobożnego – wpłynęły na pogłębienie jej życia religijnego i decyzję poświęcenia się dziełom miłosierdzia. Po około 20 latach małżeństwa złożyła wraz z mężem śluby czystości, a po owdowieniu zamieszkała w klasztorze cysterek w Trzebnicy. Pod wpływem duchowości franciszkańskiej mnożyła praktyki pokutne, opiekowała się chorymi, dbała o los więźniów i ubogich. Żywiła szczególną cześć dla Matki Bożej. 

Wyczerpana surową ascezą i pracą zmarła w opinii świętości 15 października 1243 roku w Trzebnicy i została pochowana w tamtejszym kościele. W 1267 roku została kanonizowana przez papieża Klemensa IV, a sanktuarium w Trzebnicy stało się głównym ośrodkiem jej kultu. Początkowo czczona była jako patronka Śląska a od XIII wieku uważa się ją z patronkę Polski, obecnie również za patronkę polsko-niemieckiego pojednania. Kościół czci jej pamięć w dniu 16 października.